DUTCH BLOG 2025
Ik luisterde bv. Naar Richard Tarnas die een grote Blik deelt vanuit Archetype/Jungiaanse visie.
Veel is mij bekend. Veel is mij vertrouwd. Maar soms is er een woord dat ineens deuren opent. Zo praat hij over “a caring universe”. Dat iemand die diep in zijn/haar individuatie proces op reis is, en een kosmische heelheid ervaart, ook ervaart dat het universum liefdevol, zorgzaam, vriendelijk en universeel liefhebbend is… ja, diep in mijn vrouwelijk besef, van baren, baarmoeder, oermoederen, ja dat beleef ik wel. Maar toch, een “caring universe”?
Hij praat niet over een concept of idee: onvoorwaardelijke liefde. Als abstractie.
Maar een “caring” universe/wereld/mensheid/ware aard, natuurlijke organische heelheid? Voelen. Doorleefde ervaring? Dat is zo “verborgen”, dat wordt in de huidige politiek en machtsstrijd en tirannieke leiderschap en klimaat woede/wereldgebeuren geweld aan gedaan. En is dat niet “een rode draad” in mijn leven op aarde? Liefdevol aanwezig leren zijn. Zonder meer.
Ik bekijk oud werk. Gooi veel weg. Ontdek ook “tijdloosheid” in mijn levensverhaal. Terugkerende thema’s.
Waar ben ik ? Ben ik er wel? Hoor ik hier? Liefde woont niet hier. Waar dan wel?
Toen ik 25 augustus 1946 ter wereld kwam waren mijn ouders recentelijk bevrijd, maar niet vrij.
Of, anders gezegd, ze waren “vogelvrij”, ontheemd, uitgekotst, zonder verblijfplaats. Zelfs uit elkaar gedreven. Vader huisde bij een vriendin. Moeder was razend, voelde zich verlaten, en beschermde het prille nieuwe leven koste wat het kost. Ik ben geboren op Muzenplein 1 in Amsterdam. In een groot huis vol terugkeerders, zoekers en tijdelijke bezoekers.
Mijn gevoelsherinnering is: waar ben ik? Ontheemd, vreemd, verkeerd? Hoor ik hier? Bij wie en wat?
Ik ben nieuwsgierig, wil van alles ondernemen (kruipen, vastpakken, opeten). Mag niet. Krijg een tuigje om.
Plek. Plaats. Huis. Thuis. Grond. Hier Zijn. Is waar? Nergens.
Ik zie een serie potlood tekeningen uit 2003. Ik was net gearriveerd in Bergen NH. Uit Amsterdam verhuisd. Vol belofte, zoekend naar levensvreugde in het gras, met schapen en paarden en de stilte van de wind. Vragend, kan ik hier aarden, landen, “aankomen”? Ik ben dan inmiddels 57 jaar jong.
Ergens, nergens. De weg “gaat door waar ik woon”.
Wat draag ik in me?
Wat gloeit, broeit en krioelt er in me. Waar gaat het heen. Niks heeft handen en voeten.
Of toch, word ik gedragen?
Durf ik te zakken, vallen, duiken in de diepte?
Uit prikkeldraad en takkenbos van de in de hemel gewortelde levensboom zoek ik mijn weg.
Een warboel. Vraagt om ordening, ruimte, doorgang en niet weten. Opbreken.
Een her schikken, her scheppen, her en der, herhalen? Onherhaalbaar, hier en nu.
Zonder woorden, zie mij aan
Drie stille lege krabbels volgen cel geheugen, de rode draad, staan als een boom,
en in buik-lijf nestelen.
Een “landen”, voor even. Ben uiteindelijk niet lang in Bergen NH. Gebleven. Dat verhaal eindigt hier.
En via Almere (2004-2016) en Amersfoort (2016-2024) ben ik in Hilversum, eindelijk op mijn plek.
In mijn lijf, open, verbonden. En gaat het baren, bewaren, ruimte scheppen, liefkozen, innerlijk groeien en de natuur haar gang laten gaan, dat alles, gaat door…This “soul-making”
(James Hillman). Dit proces van leeg-maken en vorm laten ontstaan… Ingebed. Lichamelijk aanwezig. Ruim, vrij. In beweging. Het leven omarmend, zoals het is. Ja, radicaal omarmend.
Mijn vuur is aan. Daalt in, stijgt op. Op en neer.
Eind januari, na de Holocaust/80 jaar Auschwitz herdenking, zag en voelde ik dit:
De ziele lichtjes zee, hier een foto van mijn tv screen. Na de ceremonie. De vuurzee.
“The One I will become”. This God Godding On…. Is in mij. Vangt me op, Dus, ik kan al die rollen, funkties, belangrijke ik-zelf beelden en oude geconditioneerde betweterige ik idealen, valse-zelven en verdedigings mechanismen afleggen. Laten vallen. Vallen.
In dit vallen is in die grote kosmische zee een pareltje
aan het stralen. Het is veilig genoeg hier, nu.
Licht-navel-centrum.
Ik kan me toewijden aan een vriendelijk, liefdevol, nederig en bescheiden aanwezig-zijn. “A caring universe” belichamen.
Een me ZELF zijn. In een onvoorwaardelijk liefdevol universum. (HiI-versum, opent de deur naar een
liefdevol UNI-versum).
Hil betekent: heuvel, aardheuvel, terp, vluchtheuvel, hoogte.
Het mysterie van “plek innemen”,
Hier en nu aanwezig Zijn zal zich nader openbaren.
Wordt vervolgd.
12 februari 2025
Het is bijna volle maan in Leeuw. En tu bushvat. Het Nieuwjaars feest van de bomen.
Dan mogen we weer gaan planten, en de bomen en gewassen zegenen, dat ze een mooie oogst zullen leveren. De zon wordt sterker.
Het is nog winters. Veel “groei” is verborgen. De sappen kunnen nog net niet omhoog reizen. En wat in mij broeit en gloeit zit ook nog diep van binnen. Toch, ik ben altijd opzoek naar de grote lijn, het evolutie proces, van mezelf, het leven zelf. Wat (open) baart zich, door mij heen?
7 maart 2025
Een weerbericht, voorjaarsgroet.
Voor me liggen
Twee vellen oud papier
Met gekladder en gemier.
Wat kan hieruit ontstaan?
Ik zie leven, verborgen nog.
In een mooie wereld van
groen gras verschijnt een
Waterplas.
Voorjaar hangt in de lucht.
Ik knip en scheur
Spetter kwispel
draai en buig,
Als een vis in water.
Dans ik met een dolfijn.
Ik ben in de wolken
Het leven is fijn.
Veel lucht en helderwit licht is in en om me heen.
Uit een zelfde soort oerwoud op een oud vel papier
Maak ik, repen, stroken, draden, stammen, sprieten.
Rechte lijnen.
Knip, plak, componeer. Als een dicht gordijn.
Laat gras welig tieren,
Een eend veilig schuilen.
Een houterige slang
kronkelt in het struikgewas.
Het jaar van de hout-slang is net begonnen.
Een jaar van vernieuwen, het oude afleggen,
uit mijn huid kruipen, wat meer slingeren en
afschudden,
Iets nieuws of nog nooit vertoont
mag te voorschijn komen.
Kwetsbaar. Kom maar.
En zie:
Binnen in mezelf,
Daar woont een elf.
Een bosnymph.
Ze is er al.
En kijk maar goed, zoom in, dwaal rond,
dit oerwoud is boordevol leven.
Herfst 2024
Dit is mijn geïmproviseerde tekentafel en kijk eens wat ik zie
En mijn handen toveren met rode bister een herfstsfeer.
Ik wandel, omhuld, verguld, gezegend. In vuur en vlam.
Vol in het licht, rond en rood. Een herfst gezicht.
September 2024
Handen die zacht worden, wapperen en wuiven.
Handen die dragen, steunen en strelen.
Handen die optillen, zegenen en vragen.
Handen die volgen, luisteren en laten
Zijn.
Handen die uitnodigen tot spelen.
In, spin, de bocht gaat in,
Uit, spuit, de bocht gaat uit.
Om “oud en wijs als licht te zijn, en niet te zijn verloren”
(Bruiloftslied Huub Oosterhuis).
In verbinding Zijn.
Handen die omhullen en beschermen,
Ze zijn de container, voeden en behoeden.
Ze begrenzen en houden open, scheppen ruimte.
Energie kan stromen. Leven baren.
Als zacht vallende bladeren op de wind
van mijn adem.
Met krijt en inkt en acryl dans ik
in mijn lijf op papier.
Ik voel na. Ik voel het cirkelen, klein en groot,
naar binnen, naar buiten.
Het terugdeinzen, beschermen en
weer uitademen en openen.
Rood, wit, roze, goud en zilverwit.
Zo ziet mijn innerlijk landschap er nu uit.
Op handen gedragen. In een zee
van liefdevolle aandacht.
Mijn hart klopt.
Het lijkt wel of “ik” zwanger ben.
Vervuld van nieuwleven.
Pril. Embryonaal, groeiend.
Carola 14 oktober 2024
Limestone votive stela from 200-100 BC found in Carthage, present day Tunisia. It is depicting the goddess Tanit flanked by caducei (curled snakes), above is 12 petalled rosette in a disk, possibly sun and moon symbols. It is 80 cm high and 38 cm wide with four lines inscription dedicated to Baal (Baal Hammon is consort of the goddess Tanit) by Gaius Julius Arish, son of Adon-Baal. The Punic (Carthaginian) script is almost identical to that of Canaanite inscriptions from the Levant.
The British Museum, London, UK
November '23
Lieve vrienden,
Buiten is het nat, kil, grijs en grauw. In mij is het licht aan. En op heel veel plekken is kommer en kwel, staan mensen elkaar naar het leven. Valt er niet te leven
Hier bij mij thuis rust ik dankbaar in “a pocket of flourishing”, in een toevlucht, veilige kamer. Met grond onder mijn voeten en dak boven mijn hoofd. Nog even
Mijn leven is ongewis. Maar geen drama. Ik prijs me gelukkig, innerlijk rijk.
Zie hier
Mijn levenskunst, ziele vonkjes, experimentjes in zien, even, anders, nieuw en blij. Knipsels, schepsels, flarden. Composities.
Twee aan twee. Speel ik met de primaire kleuren van Mondriaan mee. Ik til op, draai om, zoek heelheid in de wir war en barre wereld koude.
Soms is er beweging,
Uitademen, terug deinzen, botsen, stuiteren, uitwaaieren of juist verzamelen en vasthouden.
Met een uitnodiging om
door te gaan. gaan.
Soms zijn er blokkerige
tralies en veel behoefte aan helderheid, dat lichte blauw
te verlossen
Wie of wat trekt een lange neus, weert af, schiet af of snijdt door?
Vragen blijven hangen, lagen stapelen over lagen, is het
tijd voor dichtslibben of openbreken?
Soms lijkt er geen verband,
valt alles uit de rand in duigen
En komt er ademruimte, licht en diepte
Soms is een buiging en vergeving genoeg. Kwetsbaar wonden verzorgen.
Kan er weer een brug gebouwd worden en een zetel neergezet.
Ik bid, dat de profeet Eliyah komen mag, de verlossing nu aan het gebeuren is.
En dan raap ik mijn gescheurde stukken- zelf, die aparte stukken, weer bij elkaar in het licht van een geheel, mijn lichamelijk voertuig, Een vrouwelijk lijf. Een.
Mijn hart verscheurend zoeken naar balans en vrede wordt beloond.
Ik straal. Het is goed zo. Er zij licht.
Mogen we samen lichtpuntjes, vonken verlossen en vrede maken. Heel-maken.
Er is een nieuwe bundel over en vanuit Thig Nhat Han’s vredes werk verschenen “tears become rain”
Mijn emoties, angsten, pijn en hart zeer kunnen lichtpuntjes worden om te verlossen en opnieuw te bundelen. Ten goede kerend.
Hartelijke groet, Carola
Het is 20 november 2021, de volle maan (in Stier) en Venus leven sterk in mij door. Ik hoor engelengezang.
Motet voor 8 stemmen Felix Mendssohn Bartoldy
“Denn er hat seinen Engeln befohlen über dir,
Dass sie dich behüten auf allen deinen Wegen.
Dass sie dich auf Handen tragen und du deinen Fuss
nicht an einem Stein stossest.”
Dit zijn woorden uit psalm 91 het wonen in de beschutting
van de aller hoogste.
Ik verwonder me: hebben engelen handen (onder hun vleugels) ?
Ik voel me
op handen gedragen
omarmd, geliefd en gevoed
in de levensboom open en diep geworteld
vervuld van langleven
gezegend
mijn hoofd kan buigen
hangen, rusten en stralen
als een bloedmaan:
aarde maan zon in EEN lijn
in overgave
mijn handen aaien en strelen
de adem in de adem
beweegt met verf en kleur
in banen en vormen en cirkels
slingerend een 8 hier een 8 daar
op en neer
eeuwig doorstromend
niet kappot te krijgen
Ik Ben
fier recht op in licht en liefde aan het rijpen
wijs aan het worden
draag vruchten
vol zaad.
Ik sta
als de dadelboom van Deborah
en El Shaddai, de oermoeder met de vele borsten,
woont in mij
Deze granaatappelboom, ets ha rimon,
zingt “Lebibi met m’ahavah”: my heart is dying of love.
Ik sterf van liefde.
Ishq Allah mahbut Allah/Lillah,
God is Love, Lover and Beloved.
Marlene Dietrich zong
Ich bin von Kopf bis Fuß
Auf Liebe eingestellt,
Denn das ist meine Welt.
Und sonst gar nichts.
Das ist, was soll ich machen,
Meine Natur,
Ich kann halt lieben nur
Und sonst gar nichts.
Zo is het.
Op handen gedragen
In deze herfst/winter
vol Corona en contractie,
vol geweld en gebrek aan wederzijds respect.
Rust ik, rust ik uit
mijn hoofd rust
mijn hart rust
ik adem in wijd omhoog
en reik uit, rust
ik adem diep onder in mijn buik
en verzamel
levensenergie tot op het bot
liefde bouwt een woning
binnenin
Vast en zeker.
Liefde is het fundament
Onvoorwaardelijk.
Het schilderij maakte ik bij de workshop Beeldend bezinnen met muziek en teksten, door Grady van den Bosch
Bevrijding anno 5 Mei 2019
We leven in een complexe wereld. Het is 6 mei en ik neem kennis van deze voordracht van Rosanne Hertzberger.
Zie link:
Ze zegt waar ik sta. Wat ik doe: stop.
Ik ben bevrijd. De oorlog is over. Ik leef. Vrij?
Ik leef met resten. Soms een zware last, soms subtiel diep van binnen “besmet” en “getekend”. Die oorlogse geschiedenis van mijn ouders en hun ouders en voorouders is erfelijk. Ben ik erfelijk belast?
Is dat onoverkomelijk een last?
Ik werk hard om innerlijk uit te zoeken wat ik “vasthoud”, herhaal, voortzet en oefen in “stoppen”, “afleggen”, het patroon doorbreken. Diepe patronen. Heel oude programmeringen.
Een zo’n oud programma (vanuit uitgestoten/afgewezen/weggestuurd of juist afhankelijk zijn van “goede machten” buiten mij, het spel mee moeten spelen) is me behoorlijk bewust. Ik heb geleerd “macht weg te geven” Ik ben overgevoelig voor “macht misbruik”, hoe dan ook. Daders, slachtoffers, redders. De vicieuze drama driehoek.
Ik weiger me te laten manipuleren.
Ik weiger ook om nog of weer “van buiten naar binnen” te leven en vanuit “de omstandigheden” me te laten leven. Nee. Stop. Ik houd van het leven.
Mijn werk is innerlijk. Levensvreugde vrij zetten. Haar pleidooi is vooral een pleidooi voor genuanceerder om gaan met de huidige feitelijke werkelijkheid (anti semitisme, terreur daden) en het gebruik van de term, het etiket “Holocaust”, waarin de angst voor vernietiging, het eeuwig verstrikt zijn in het drama opgesloten ligt, te bevrijden. Niet te gebruiken.
Er is bij mij als tweede generatie wel innerlijk werk voor nodig om innerlijk bevrijd te zijn!
Een proces van bewust worden is nodig en het weigeren de lasten, angsten, herhalingen en overlevingsmechanismen vast te zetten. Want ze zitten vast. Zijn in woorden gegrift. Een zeer genuanceerd ontrafelen en onderzoeken van woorden, van krachten en mechanismen is nodig. En het is nodig om die onverwoestbare levenskracht om te leven en te kiezen voor leven, zuiver te houden en te eren.
Het wordt tijd zegt ze.
Zij is een derde generatie kind en haar kinderen zijn vierde generatie. Ik ben tweede generatie, heb een “grootmoeder” status nu.
Ik steun haar geweldige harte kreet: stop !!! met de holocaust industrie….en “macht” geven aan gekken en dwazen.
Ze vertelt een stukje verhaal van haar grootmoeder in haar voordracht. Ik zie haar grootvader in mijn herinnering.
Haar grootvader was ooit arts in Westerbork als microbioloog, en na zijn pensioen werd hij een verhalen verteller. Hij zette zijn levensverhaal om in levenskracht en vertelkunst. Ik trof hem reizend in de eerste klas in de trein. Hij op weg naar Assen en Westerbork, ter ere van de viering van de bevrijding van Westerbork, 12 april. Ik op weg naar Groningen, voor werk bij de Provincie. “Vrouwelijk bewustzijn ontwikkelen”, anders “denken en kijken”, met de zintuigen werken. We hadden een bijzonder contact daar in die trein. Beiden dankbaar, in verwondering over een onverwoestbare “levenskracht”.
Hij vertelde over barre voettochten, tussen kampen in en na de bevrijding uit de kampen, terug naar “huis”. Gewond, ziek, bijna kapot. Maar nee: "niet kapot te krijgen”. Ik hoor mijn moeder praten, en ik vertelde hem over hoe mijn moeder mij verteld had over haar miraculeus uit de trein gehaald worden, op het laatste moment, uit die laatste trein. In Westerbork. Mijn moeder noemde dat “door het oog van de naald” gaan.
Uit dat “wonder” en mijn moeders levenslust ben ik geboren.
Rosanne is zijn kleindochter. Zij noemt zich zelf een optimist. Ik noem mijzelf een levenskunstenaar.
Hij blijkt een boek geschreven te hebben samen met zijn vrouw: Ellis en Jenny Hertzberger “Door de holocaust verbonden”. Ze troffen elkaar in Westerbork. Overleefden, apart, vele kampen. Liefde kwam, zag en overwon. Ze begonnen opnieuw met leven, het leven te kiezen , in liefde, samen. Belast en Bevrijd.
De 5 mei voordracht is een mooi eerbetoon. Een oproep om" het leven , de levenskracht” door te geven, niet de belasting zwaarder te maken en verder met je mee dragen.
“Lay your burdens down”, is een belangrijk onderdeel van mijn persoonlijk innerlijk “schaduw- werk”.
In mijn film/documentaire " To Remember To Return”. Zie op deze website bij “Dealing with the aftermath of the holocaust”, zijn mijn film, achtergrond interviews en kunstboek te vinden.
Het wordt tijd dat ik mijn vervolg schrijf van dit eeuwig durend innerlijk bevrijdingswerk.
Ik hoop daar nog genoeg "Vrije-tijd" voor te krijgen!
december 2018
Het is winter. De natuur dooft uit.
Wordt dof.
Blad valt af.
Of
blijft
dor en droog en dood
aan stengels bungelen.
Met een vleugje groen en onverwoestbaar gras.
De bloemen verschieten,
pronken en blijven
vol en vrij
diep roze en vaal grijs.
Zo komen we de winter door
oud en wijs
van vreugde en verdriet
om niet.
Juli 2018
Met de rode beuk als vlammend voorbeeld ontstond deze zomerpracht.
Ik had nog wel een bosje welriekende lathyrus, paars, roze wit dansend voor mijn geest.
Verder zocht ik stilte, vloeiende eeuwig durende beweging, ademend in de warme volheid, een laten komen wat komt.
Uit god en godin, van Leo Vroman:
“alle verandering is een feest
van sterven en met smaak vergeten,
zijn is het voorspel van geweest
rijm daar eens op? zei God"
Ergens
Dolend door de zandzee van het leven
gloeiend. kreun ik vaak een jammerklacht.
Ergens echter weet ik, haast vergeten,
bloeien tuinen, schaduwrijke pracht.
Ergens echter in mijn verste dromen
weet ik dat een rustplaats op mij wacht.
Waar de ziel tenslotte thuis kan komen.
Waar ze wachten: sluimer, sterren, nacht.
Herman Hesse
Verwelkt blad
Elke bloesem wil tot vrucht
Elke morgen wil avond worden,
Niets eeuwig bestaat op aarde
dan de verandering, het verwaaien.
Ook de mooiste zomer wil
ooit eens herfst en verwelking ervaren.
Houd, jij blad, je geduldig stil
wanneer de wind je wil ontvoeren.
Speel je spel en verzet je niet
Laat het stil gebeuren
Laat door de wind, die je breekt,
je naar huis toe waaien.
Herman Hesse
Het is schaduwrijk en stil, in mijn hutje
in het bos. Vandaag 12 juni 2017
De vogels zingen, rozen bloeien.
De vergankelijkheid streelt me zacht.
Ik heb nog twee volle weken
hier in Oisterwijk.
Dit is de Stilte voor de Storm.
"We zijn maar als de blaren in de wind,
ritselend langs de zoom van oude wouden
en alles is onzeker, en hoe zouden
wij weten wat alleen de wind weet, kind ???”
Dicht Adriaan Roland Holst in Zwervers Liefde.
Dit liet ik verschijnen, dansend in het
smaragd groene, parelende licht
dat mij omhult. Vervuld.
Al spiralend, slingerend, vrij stromend reis ik door Tijd en Ruimte heen.
In gebed.
Moge de zachte krachten sterker worden.
Mooi Oud in Amersfoort
Een kleine Amersfoortse kei,
met fraai gekerfd gezicht
lachte mij toe vandaag, 27 juli 2016
op een zandpad in het bos van Klein-Zwitserland.
Nu droomt die steen
mooie dromen in Almere
rustend op een keramische vloer tegel van Italiaanse makelij
opzicht bij mij.
Het wordt me duidelijk: ik verlang naar droge, stevige en licht-
gevende grond. Betrouwbare, taaie ondergrond.
Waar ik mooi oud kan worden. Kan stranden en landen.
Waar elders in Nederland kan dat
op een steeds lager-wordende delta van klei en zinkend polderland,
met maar een beetje hogerliggend gestrand zand?
Ik wandel met een Amersfoortse kennis en met hond
'een blokje' , in het rond. Op 'de berg'.
Langs oude voorbije tijden: langs een grafheuvel, een watertoren en het Belgenmonument.
En langs het verlaten Lichtenberg gebouw.
Dat kijkt ons aan als een dood karkas in het gras.
Op het hoogste punt op de Amersfoortse Berg stond ooit een galg.
Er is geen spoor meer van te vinden. Het oude bos is er nog steeds,
nu aangenaam groen. Met hier en daar wat zand
met vrij liggende boomwortels van bomen
en waterpoeltjes en zijn de heuvelige ruggen,
overgebleven uit de ijstijd, nog goed te zien.
Ik zie steentjes, gruis. Is het van het ooit afgegraven grind?
Er ligt een zwerfkei die ik zomaar vind.
Een kleine kei, vol geleefd leven.
Oh wat ben ik blij. Dat ik aan de voet van deze berg midden in dit
Grote Groene Hart van Nederland kom wonen.
Hier, op oude grond.
Hier, juist hier, zie ik mijzelf, met mijzelf, zelfs zonder hond of
kennis, in de toekomst nog vaak dwalen.
Hier kan ik de Eeuwigheid ervaren.
Als een mooie kleine zwerfkei komen hier al mijn inkervingen vrij.
Groeven, rimpels, sporen, plooien, pukkels, butsen,
Vlekken, oneffenheden. aaien, sproeten, spatten, bulten.
De krassen op mijn ziel.
Mijn ware gezicht.
Hier ben ik op mijn plek.
Kan ik verstillen en stralen.
'Kleine Amersfoortse kei'